Hayata umut dolu gözlerler bakmayı bilmeli insan. Bilmeli ki yaşamanın bir anlamı olsun. Anlamı olsun ki mutlu olabilsin. Biz insanlar nedense acı çekmeyi çok seviyoruz. Bekli insanların yardım sever yanlarının bize oluşturduğu ilgi için fark etmeden bu durumlara düşüyoruz. Düşünün ve mazinize şöyle bir göz atın. Anılarınıza baktığınızda kötü, olumsuz ve istenmeyen olayları hatırlıyor ama ne kadar üzüldüğünü hissedemiyorsunuz değil mi? Sadece birkaç kelime. “Ne kadarda çok sıkılmıştım.” Oysaki istenmeyen bir acı hali ile karşılaştığınızda o anı o kadar kuvvetli bir acı hissederek yaşarsınız ki zaman durur sanki, nefesiniz daralır, bir türlü düşüncelerden kurtulamazsınız. Biran önce durumun düzelmesini istersiniz ama nedense zaman, o noktaya hiç akmaz. Zaman gelir gider ve kafanızda bir düşünce oluşur. Neden üzülüyorum ki. İşte bununla beraber kelimeler halinde saklanmaya başlar o acı yüklü saniyeleriniz.
Zamandır ilaç olan insana, unutturan. Bir de düşünsenize unutamadığımızı, unutulamadığımızı herhalde kin dolu insanların akıl almaz hikayelerini diler ve bir fiil yaşardık. Bence insanın en güzel özelliklerinden biriside budur, unutmak. Buna karşın istemediğimiz şeyleri de saklamayı biliriz. Kötü olan duyguları saklarken iyi olan duyguları yaşatır hissederiz. O yüzden insanlar sevgi yaşanırsa büyür derler diye düşünüyorum.
İnsan önce sevmeyi öğrenmelidir ki umut etmeyi bilsin. Sevdikçe yaşama anlam katmalı, anlam kazandıkça mutluluğu yaşamalı. Mutluluğu yaşamanın keyfine varmalı.
İnsan önce sevmeyi öğrenmelidir ki umut etmeyi bilsin. Sevdikçe yaşama anlam katmalı, anlam kazandıkça mutluluğu yaşamalı. Mutluluğu yaşamanın keyfine varmalı.
